Haar glimlach

In mijn praktijk probeer ik iemand mee te geven: je hebt geen keuze in wat je overkomt, maar je hebt wel een keuze in hoe je ermee omgaat. Op 3 maart 2025 kwam Anita in Wons voor een intake. Een prachtige dame met lang blond haar, een jonge moeder, die vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was. Haar vraag aan mij was: kan je mij helpen om op een waardige en positieve wijze om te gaan met mijn situatie? Ik wil niet bang zijn.

We hebben gesproken over dat de kanker een deel van je was, maar dat je ook moeder bent, een dochter, partner en nog zoveel meer dan alleen de kanker. Dat niet de omgeving voor jou kon beslissen hoe je je voelde of de keuze maakte om er wel of niet over te praten, maar dat jij degene bent die daar een keuze in mag maken. Maar ook dat je mag huilen en kwetsbaar mag zijn.

Tijdens de sessies was ik vaak onder de indruk van hoe je met je situatie omging. Je vertelde een keer dat je met je partner en zoontje op het strand liep en dat jullie aan het genieten waren van het zonnetje en van elkaar. Er kwamen mensen aangelopen die, toen ze jou zagen, direct zeiden: oh, wat is het toch vreselijk voor je en hoe gaat het met je? Je bedacht je niet, maar zei met een glimlach: wat is het vandaag een mooie dag en wat is het zonnetje lekker hè? Je hebt niet gewacht op een antwoord, maar je verder gericht op je gezinnetje. Je vertelde het aan mij met een glimlach om je mond, want je zei ''ik voelde mij gelukkig en maakte de keuze om dat op dat moment te mogen blijven.''

In juni heb je samen met je moeder meegedaan aan een ademceremonie. Dit na overleg met de specialisten, want je had net weer een medische ingreep gehad. Vlak daarvoor gaf je tijdens een sessie aan dat je het toch wel spannend vond. Ik heb je toen zachtjes laten ademen om je alvast wat te laten voelen wat de adem voor je kon betekenen. Na een paar minuten zag ik een mooie, zachte glimlach om je lippen en je zei ''ik heb mij in maanden niet zo gevoeld als nu.'' Die glimlach ga ik nooit meer vergeten.

Op de ademavond hield ik je goed in de gaten. Ik had een dubbel matje voor je neergelegd, want door de pijn kon je niet te lang liggen. Tijdens het ademen lagen je handen daar waar de kanker zich aan het verspreiden was. Toen je samen met je moeder aan het eind van de avond naar huis ging, hoefde ik niet te vragen hoe het was geweest. Je moeder pakte mijn handen beet en bedankte mij. Van jou kreeg ik een knuffel en de blik in je ogen vertelde alles.

Op 3 augustus 2025 ben je overleden. Na je overlijden nam je vader contact met mij op en vertelde dat ik veel voor je heb betekend. Maar lieve Anita, jouw mooie glimlach ga ik nooit vergeten. Die prachtige, warme glimlach is in mijn geheugen gegrift en maakt dat ik dankbaar ben voor dat wat ik kan doen voor anderen. Rust zacht. 🤍

- Liefs Sheela